بازی‌های کودکانه

بچه‌تر که بودم، با برادر کوچکم امیر یک سرگرمی خلاقانه، یا بهتر بگویم بازی خلاقانه، با الهام از یکی از کارتن‌های محبوب‌مان ابداع کرده بودیم، به این ترتیب که یک کلاف کاموا از کشو لوازم خیاطی مادرم بر می‌داشتیم، یک سرش را به دستگیره در گره می‌زدیم و کلاف را از هر کجا که فکرش را بکنید می‌گذراندیم، پره‌های پنکه سقفی، چوب پرده‌ها، گلدان‌های بالای تاقچه، نمک‌دان روی اوپن آشپزخانه، دستگیره کشوهای میز، حتی دسته لیوان روی میز و و و، در یک چشم بر هم زدن خانه پر می‌شد از خطوط تو در توی سفید رنگ، درست مثل تار عنکبوتی نامنظم. به نوبت یکی سعی می‌کرد بدون شکسته شدن هیچ یک از لوازم خانه از یک سمت اتاق خودش را به سمت دیگر برساند، و دیگری می‌نشست بالای تاقچه و تماشا می‌کرد و از کش و قوص بدن و تلاش دیگری برای رد شدن از موانع، ریسه می‌رفت، که بعضی اوقات خنده‌ها به دلهره‌های شیرین تبدیل می‌شد، تا آنجا که برای چند هفته بازی را ممنوع می‌کردیم، که البته چند ساعت بعد پشیمان می‌شدیم و با حذف یکی دو وسیله از چرخه بازی سر و ته قضیه را هم‌می‌آوردیم.

حال بعد از سال‌ها زندگی‌ را مانند بازی‌های کودکانه‌ام می‌بینم، تنها، در میان همان ریسمان‌های سیاه و سفید و مسیری بی‌انتها، با همان پیچیدگی مثال زدنی، با این تفاوت که دیگر مجالی برای خطا نیست، لبخند و لذتی در کار نیست، در و دیوار با نگاه‌هایی جدی حرکاتم را می‌پایند، آماده‌اند دست از پا خطا کنم، ریسمانی کشیده شود و آوار شوند بر سرم...

نوش

این روزها هر روز می‌میرم و برای اثبات بودنم، ادای زنده‌ها را در می‌آورم، با دوستانم درد و دل می‌کنم، گپ می‌زنم، گه گاهی جسارت می‌کنم و صدایم را بالا می‌آورم، سرشان داد می‌کشم، به دسته یا رنگ و طرحشان گیر می‌دهم، و وقتی حس دیوانگی‌ام بالا زد، برای اینکه بقیه عبرت بگیرند، یکی را بر می‌دارم و به دیوار می‌کوبم، به چشمان بقیه خیره می‌شوم، لابد قرمزی شراب پاشیده شده بر دیوار نگرانشان کرده، سریع نگاهشان را می‌دزدند، می‌شناسند مرا، می‌دانند اگر بخواهم، یک ضربدر یک را دو می‌کنم، آرام که شدم، می‌گویم، شکست، فدای سرم.

کمی بعد فکرش به سراغم می‌آید، می‌روم بالای سرش، تکه تکه هایش را جمع می‌کنم، می‌گذارم لب طاقچه، می‌گویم عیبی ندارد، همین جور که هستی دوستت می‌دارم، شاید بیشتر از قبل حتی، فکر کنم زنده باشد هنوز، اشک می‌ریخت آخر، به آغوش می‌کشمش، باریکه قرمز رنگ سرازیر شده از سینه‌ام را می‌بینم، نگران نمی‌شوم، کمی درد دارد، که آن هم به چشم نمی‌آید، برادران و خواهرانش چشم می‌دوزند به باریکه خون، با چشمانی حریص، هوس مستی دارند لابد، آرام می‌گیرم در برشان،

می‌گویم

نوش...!

ساکت بی حرکت

نمی‌دانم که بود و یا چه بود که این‌چنین مرا خواند به لحظه غروبی که بی‌مهابا چشمانم را مجذوب می‌کرد به خود و هرآنچه که از پس نارنجی غمناک‌اش، غریبانه می‌نگریست مرا.

چشمان آبی تک‌تک‌اشان می‌گفت در پی رهایی‌ام نه تکیه کردن بر استواری که نمی‌دانم چیست.

که هر شب غروب می‌کند و هر صبح بانگ بر می‌آرد از آمدنش.

سرود رسوایی می‌خواند و گِل قبرش خشک نشده، جوجه خروسان بیداری‌اش را جشن می‌گیرند.

آری، من از آن چشمان آبی می‌خوانم سرود غم را، که هرشب بر سر می‌زنند رسوایی خویش را، و نور که می‌تابد، بی‌درنگ خموش می‌شوند و پنهان می‌کنند اشک‌های تلخ خود را.

بی‌آنکه حتی ذره‌ای، حتی ذره‌ای خورده گیرند،

از آسمان بی‌نور...

از آسمان بی‌لبخند...

از آسمان بی‌پدر...

یادت مرا فراموش

ته مانده شمع، رفته رفته رو به خاموشی می‌رفت و من در میان چشمانش، چیزی یا شاید کسی را می‌جستم. حال فقط طرحی گنگ از چهره‌اش باقی مانده‌بود که هرچه نور کمتر می‌شد بیشتر جزئیات‌اش نمایان می‌شد.

از آخرین دیدار دو سال می‌گذشت، مانند همان روزها جوان و سرزنده بود، گویی زمان به احترام‌اش ایستاده باشد، و حال تنها چهره‌ای از دخترکی که روزی می‌شناختم‌اش را یدک می‌کشید.

پیک نوزدهم را پر کرد و برای بار نوزدهم تعارف کرد و من گفتم نوش. چند دقیقه‌‌ای سرم را به زخم سوختگی کف دستم گرم کردم. همانطور که سرم پایین بود پرسیدم "برای چه آمدی؟"

- ببخش که زودتر نیامدم، این چند روز مشغول امتحانات دانشگاه بودم.

- نگفتم چرا دیر آمدی!!!

- گفتم شاید بد نباشد تعطیلات را سه نفری با هم باشیم.

احتمالا منظورش از نفر سوم نیما بود. شور و شوق و حس شیطنت آن روزها هنوز هم در چشمانش موج می‌زد. بعد از فوت برادر نیما، مینا تنها کسی بود که این خلا عاطفی را در زندگی نیما پر می‌کرد. هر دو عاشق بودند و دل‌باخته. و آن تعطیلات، تعطیلاتی که شاید من تنها کسی بودم که خاطره بد آن روزها مانند کابوس همراهی‌ام می‌کرد، و حال بعد از دو سال آن روزهای سگی برایم از نو مجسم می‌شد. فراموش نمی‌کنم لحظه‌ای که جسد سرد و بی‌روح نیما را دید، بی‌‌آنکه به اطراف‌اش کوچک‌ترین توجهی داشته باشد به جسد خیره شده‌بود، بدون کوچک ترین حرکتی، بدون قطره اشکی، بدون ذره‌ای نگرانی. ناگهان پرسید: "عزیزم چرا وسط خیابون خوابیدی؟"، و لحظه‌ای بعد فراموش کرد چه چیز شگفت‌‌زده‌اش کرده، چشمش به باریکه خون افتاد و نگران شد، سپس فراموش کرد چه چیز نگران‌اش کرده، و لحظه‌ای بعد پرسید ...

برای بار چهارم پرسید: "دستشویی کجاست؟"، صدای عق زدنش عصبی‌ام می‌کرد. برگشت و دستش به سراغ بطری شراب رفت. بی اختیار دستش را گرفتم و فشردم، چشمانش معصومانه به چشمانم خیره بود، بعد از مدت‌ها گرمای وجودش را حس می‌کردم، چشمانش با من حرف می‌زد، و لحظه‌ای بعد قطره اشکی و سپس در آغوشم گم شد. دیوانه‌وار می‌گریست و من سعی داشتم دلداری‌اش بدهم، اما نمی‌دانستم چطور.

مانند خواب بود، بغضی به کهنگی همان شراب را بالا می‌آورد، گویی یکباره دو سال پیرتر شده باشد. برای اولین بار آرزو می‌کردم باز با همان نگرانی احمقانه بپرسد: "هرچی به نیما زنگ می‌زنم در دسترس نیست. ازش خبر نداری؟"

پ.ن: این نوشته فقط و فقط زائده ذهن بیمار نویسنده است و هیچکدام از شخصیت‌ها وجود خارجی ندارند.

بدرود دوست من

بعضی عادت ها ماهیانه اند، بعضی زنانه، و بعضی دیگر زن و مرد نمی شناسد، خارج از بعد زمان و مکان هر از چند گاهی می آید و سراسر وجودم را پر می کند از درد، از بغض، از نفرت، خون ترشح شده بیرون می زند از دیدگانم و من، سکوت می کنم، عادت است دیگر، عادت می کنم به عادت کردن، به شب را به روز رساندن، به گم شدن در میان حلقه های دود سیگار، به تکرار یک مصرع از شعری ناخوانده، اینجاست که ناخواسته به دنبال رویاهای کودکانه ام می دوم، مانند بادبادکی که بندش را رها کرده باشم می گذارم تا هرکجا که دلش خواست برود، مست کند و اوج بگیرد، شیطنت کند، از آن بالا دختر همسایه را دید بزند، و یا به کبوترهای زیر پایش بیلخ نشان بدهد، و من ریسه می روم، کم کم که فاصله گرفت غصه ام می گیرد، صدایش می کنم و بی پروا بالا می رود و آرام آرام محو می شود، دیگر خبری از بادبادک نیست، بازگشته ام به همان خرابه همیشگی با همان آسمان سیلی خورده، در کنار سرخی داغی که ذره ذره خاکستر می شود، و باز به همان پیام لعنتی خیره می شوم، چندین بار می خوانم و انگار که برایم تازگی داشته باشد هربار موی تنم راست می شود، خواب یا بیداری، نمی دانم، هرچه هست، بی خداحافظی بار سفر بستی و رفتی...

آرام بخواب دوست من، زندگی تازه ات مبارک...

روحش شاد...